Dünya Kadınlar Günü Türkiye’de 1921 yılından bu yana kutlanıyor. Ancak esas durumu değerlendirdiğimizde gerçek olan şu ki: “Bir gözümüz ağlıyor, bir gözümüz gülüyor!” Şu anda bir kutlama mesajı yazıyorum ama aklımdaki konular ülkemizde hergün meydana gelen, kadınlara yönelik acı veren yeni olaylar… Bunlara değinmeden bu mesajı yazmam mümkün değil.

Bir yandan Türk kadınının her alanda yer alması gerektiğini, Türk ekonomisinin ancak bu şekilde büyüyüp ilerleyeceğini söylüyor, bir yandan da kadınlarımıza bariyerler örüyoruz. Toplum olarak kadınları korumuyor, doğal hakları olan eşit muameleyi göstermiyoruz; aksine kadınlara zarar veriyor ve pek çok noktada onları engelliyoruz. Türkiye’yi yasa boğan bir olayla Özgecan Aslan’ın hayatını kaybetmesi, ardı ardına yaşanan kadına yönelik şiddet olayları kadın olmanın zorluklarını bize her defasında acı bir şekilde gösteriyor. Ülke olarak önümüzde uzun bir yol olduğunu bu tarz olaylarla bir kez daha anlıyoruz.

Kadınlarımız ise tüm bu zorluklara, hatta eşitsizliklere rağmen yılmadan, büyük bir azimle kimliklerini ortaya koyarak okuyor, kariyer sahibi oluyor, önemli konumlara yükseliyorlar.

Peki bize düşen sorumluluk ne? Hepimizin, kadın kimliğini hak ettiği yere taşımak için üzerimize düşen sorumluluk, kadın-erkek eşitliğinin sağlanmasına yönelik çalışmalarımıza devam etmek ve cinsiyet eşitliğini geliştirmeye verdiğimiz desteği daha da artırmak olmalı. Bugünü bu sorumluluğu üstlenerek kutlamamız gerektiğini düşünüyorum.

Bu anlamda kadına şiddetin olmadığı, kadınların da erkekler gibi özgür ve eşit yaşadığı bir gelecek umuduyla tüm kadınların Dünya Kadınlar Günü’nü kutluyorum.

Hemen her konuda olduğu gibi bu sorunda da çözüm eğitimden başlıyor. Ama hemen okul eğitimini kastettiğim düşünülmesin. Burada başlangıç noktası aile içerisindeki eğitim ve algı. ‘Erkek’ çocuğunu ‘kız’ çocuğundan ayrı düşünmeye, değerlendirmeye ve bu şekilde değer vermeye başladığımız anda bu sorunun giderek daha derinlere yerleşmesine yardımcı oluyoruz maalesef. Anne babalar ya da yetişkinler olarak çocuklara cinsiyet veya başka diğer özellikleri nedeniyle insanlara ayrıcalıklı davranılamayacağını öğretmek zorundayız. Bunu ailede başlatabilirsek ve çocuklarımız okula başladığında aynı yaklaşımla okulda da karşılaşırlarsa bu sorunu bertaraf etmemiz mümkün. Ama bu, orta ve uzun vadede çözümü getirecektir. Peki kısa vadede? Bu durumun böyle gitmesine izin mi vereceğiz? Elbette hayır. Bu noktada 25 Temmuz tarihli yazımı bir kez daha paylaşmak istiyorum:

“Öfkeliyim. Ülkemizde bir kadının kötü muameleye maruz kalmadığı ve öldürülmediği bir hafta, belki de gün geçmiyor. 2014’ün ilk 6 aylık döneminde 139 kadın öldürüldü.

Sadece Haziran ayında erkekler tarafından öldürülen kadınların sayısı 18.

Aileler, arkadaşlar, komşular, kısaca toplum bu konuya ilgi göstermediği; kadına karşı şiddet uygulandığına dair en ufak bir şüphede dahi tepki göstermedikleri için öfkeliyim. Dünyanın hiçbir yerinde bir hükümetin bütün sorunları çözeceğini ümit edemez veya bekleyemeyiz. Bu tür sorunların çözümü sorumluluk sahibi bireyler olarak bizlerde olmalı. Harekete geçmeyenler kızlarımızın, kız kardeşlerimizin, annelerimizin veya eşlerimizin kötü muameleye maruz kalmasını göze almış olur. Ülkemizde ve dünyada daha önemli ve acil konular elbette var ama bu konu da gerçekten çok önemli. Bu toplumun mensupları olarak bu konuda sorumlu değilmişiz gibi davranıyor ve “Benim kendi sorunlarım var, ne yapabilirim ki” diyoruz, ama bu hepimizin sorunu. Harekete geçmeliyiz.

Ülkemizdeki insanların yaşananlara, sanki önemli bir şey yaşanmıyormuş, bu durum normalmiş gibi alışması korkunç olur. Bazen tek bir telefonunuz yeter, lütfen duyarsız kalmayın, kalmayalım:

Alo 183 – (SHÇEK Aile, Kadın, Çocuk ve Özürlü Sosyal Hizmet Danışma Hattı)

Aile İçi Şiddet Acil Yardım Hattı – 0212 656 96 96.”

Ayrıca ne mi yapılabilir? Ses verelim. Bu konudaki girişimlere destek olalım ve tüm insanların eşit ölçüde yaşama hakkına sahip olduğu gerçeğini her fırsatta, hep birlikte dile getirelim. Bu utancı ortadan kaldırmak hepimizin görevi.

Sadece Haziran ayında erkekler tarafından öldürülen kadınların sayısı 18.

Aileler, arkadaşlar, komşular, kısaca toplum bu konuya ilgi göstermediği; kadına karşı şiddet uygulandığına dair en ufak bir şüphede dahi tepki göstermedikleri için öfkeliyim. Dünyanın hiçbir yerinde bir hükümetin bütün sorunları çözeceğini ümit edemez veya bekleyemeyiz. Bu tür sorunların çözümü sorumluluk sahibi bireyler olarak bizlerde olmalı. Harekete geçmeyenler kızlarımızın, kız kardeşlerimizin, annelerimizin veya eşlerimizin kötü muameleye maruz kalmasını göze almış olur. Ülkemizde ve dünyada daha önemli ve acil konular elbette var ama bu konu da gerçekten çok önemli. Bu toplumun mensupları olarak bu konuda sorumlu değilmişiz gibi davranıyor ve “Benim kendi sorunlarım var, ne yapabilirim ki” diyoruz, ama bu hepimizin sorunu. Harekete geçmeliyiz.

Ülkemizdeki insanların yaşananlara, sanki önemli bir şey yaşanmıyormuş, bu durum normalmiş gibi alışması korkunç olur. Bazen tek bir telefonunuz yeter, lütfen duyarsız kalmayın, kalmayalım:

Alo 183 – (SHÇEK Aile, Kadın, Çocuk ve Özürlü Sosyal Hizmet Danışma Hattı)
Aile İçi Şiddet Acil Yardım Hattı – 0212 656 96 96