Biliyoruz ki; toplumsal hayata etkin ve eşit bir şekilde katılmak tüm bireylerin en doğal hakkı. Bu anlamda hepimizin engelli vatandaşlarımızın toplumumuzun ayrılmaz ve vazgeçilmez bir parçası olduklarını unutmamamız gerekiyor. Bu konuda zihinlerimizdeki engelleri kaldırarak ve farklılıklarımızı kabul ederek daha duyarlı olmamız büyük önem taşıyor.

Daha önce “Kariyerimdeki dönüm noktaları” yazımda, fiziksel engellerine meydan okuyan ve kendini olduğu gibi kabul ettirmeyi başaran engelli bir okul arkadaşımdan bahsetmiştim. Arkadaşımın, toplum ve çevresel faktörlerden doğan zorlukların üstesinden nasıl başarıyla geldiğine, bununla da kalmayıp, farklılıklarıyla içinde bulunduğu ortamda ‘parladığı’na şahit oldum. Bu durum, benim için, mevcut farklılıkların aslında kişileri benzersiz yapabileceği ve ayrıca ön plana taşıyabileceğini gösteren en çarpıcı örnekti. Böyle bir arkadaşa sahip olmak, yalnızca iş hayatım için değil, tüm hayatım için önemli dönüm noktalarından biri oldu.

Bu vesileyle, engelli vatandaşlarımızın toplumsal hayatın içinde çok daha fazla yer aldığı bir gelecek ve engellerin olmadığı bir dünya diliyorum.

AFİYET OLSUN

Bir Amerikalı, İstanbul’dan yola çıkıp Ege ve Akdeniz kıyılarına, Çanakkale, Truba, İzmir, Efes, Bodrum, Antalya, Tarsu ve İskenderun’a gidecek bir gemi seyahatine katılır. Yemeğe indiği ilk akşam, yemek salonundaki masasını çok seçkin, yaşlı bir Türk beyefendi ile paylaştığını görür. Masada ilk karşılaşmalarında yaşlı adam Amerikalı yolcuyu başı ile selamlar ve “Afiyet Olsun” der.

Yaşlı beyefendinin kendisini tanıttığını düşünen Amerikalı da şöyle cevap verir: “Bill Anderson”.

Sessizlik içinde yemeklerini yerler.

Ertesi gün sabah kahvaltısında da aynı şey olur. Önce, “Afiyet olsun”, sonra “Bill Anderson”. Bu, bundan sonraki tüm yemeklerinde aynı şekilde tekrar eder.

Amerikalı yolcu birkaç gün sonra İngilizce konuşan Türk bir çiftle tanışır ve onlara, her yemekten önce kendini tanıtma şeklindeki Türk adetinden bahseder. Kadın,  “Bizim böyle bir adetimiz yoktur. İsminin ne olduğunu söylüyordu?” diye sorar. Amerikalı da cevap verir: “Afiyet Olsun”. Bunu duyan kadın güler ve bunun İngilizce’de gerçekte ne anlama geldiğini açıklar.

Amerikalı yolcu bu deyimin anlamını öğrendiğine o kadar memnun olur ki yemekte aynı şeyi söyleyebilmek için akşamı iple çeker..

Akşam yemekte karşılaştıklarında başını iyice öne eğerek yaşlı adamı selamlar ve “Afiyet Olsun” der.

Nazikçe, “Bill Anderson” diyerek yanıtlar yaşlı adam…

– John D. Tumpane